dla wszystkich, lecz nie dla każdego | Krzysztof Kudłacik
Sądzę, że przegramy z Koreą. To tyle tutułem wstępu. I nie jest to wyraz niewiary, czy innego pesymizmu. To reakcja na fakty: mamy przeciętną drużynę, która raczej dzięki mało wymagającym konkurentom doszła do finałów mistrzostw świata.
Jakie jest jedno z okrutniejszych rozczarowań o poranku? Odpowiedź jest dość banalna. Budzisz się, proces powrotu do rzeczywistości jest bolesny. Chcesz go złagodzić – np. ciepłą (ale nie gorącą!) herbatką (jako podkład do kawy naturliś). Zaglądasz do szafeczki z esencją herbacianą i qpa! Oto w czajniczku nie ma esencji … Zgrzytasz zębami i rozglądzasz się za jednorazówką. Szczęśliwi ci, którzy jednorazówkę znajdą.
Jak w temacie ;> Zanim znalazłem rozwiązanie tej hydrozagadki, to oczywiście zaliczyłem pad systemu (spięcie elektryczne na płycie) i następnie po 5 i pół godzinie walki z systemem (i kompterem) doznałem genialnego olśnienia: „a może to nie TA dziurka?!”. Rzeczywiście: zmieniłem dziurkę (czyli wpiąłem kabel w inne gniazdo – teraz już cyfrowe) i maszyna odpaliła. Tiaaaa … człowiek do śmierci się uczy. (oczywiście, gdyby monterzy przyłączali terminal w mojej obecności, to dowiedziałbym się na starcie, które gniazda są cyfrowe).
Dziwne zjawisko obserwuję. Nie rozumiem tego kompletnie. Mam dwie koszulki, które niemal zawsze powodują żywiołowe reakcje znajomych w pracy. Pierwsza ma piękny czerwony kolor, który rzuca się w oczy – ale na piersi jest niewielki emblemat; z godłem Polski. Oto zawsze jestem pytany, kiedy zacznę golić włosy na głowie i czy w bagażniku mam bejzbola. :-)
Zakupiłem modem ISDN oraz przyłącze w TPSA. No i ogarnęła mnie bezsiła :( Oto qrcze na legalnym Windows 2000 za diabła nie jestem w stanie zestawić dial-up’a do upragnionej sieci. Normalnie: ręce opadają człowiekowi. Wpadam w apatię.
Udało się spotkać z Kompasem. Zagraliśmy jak zwykle na Olszy. Ale mieliśmy pecha – po pół godzinie zaczął padać deszcz. Akurat w drugim gemie :-( Grało mi się raczej nieszczególnie: byłem mniej niż 2 godziny po dość obfitym obiedzie, więc czułem posiłek w żołądku. Nic miłego. Oczywiście deszcz mnie nasączył wilgocią zanim wpadłem – mokry i spocony zarazem – do samochodu. Gorzej miał Piotrek: był na rowerze.
Właśnie: się porobiło ;-). Oto ostatnio dowiedziałem się, że chrapię! No coś okropnego. Owszem – byłem po dość wyczerpującym dniu i spałem akurat na plecach, a to razem sprzyja chrapaniu. No cóż, ma się swoje lata ;)
Lajerzy to slizgacze. Cholerne ślizgacze. Oto od niemal dwóch tygodni jeden z nich ma mój projekt i ciągle słyszę: „no nie przygotowałem tego, bo mam dużo pracy, ale jutro będzie gotowe”. No i dziś znów – po raz czwarty – gość się wymknął. Dziś już zgrzytam zębami. Zgrzyt, zgrzyt …